Iron & Wine - Ghost on Ghost

Από τους πρώτους δίσκους που έκαναν την εμφάνιση τους την καινούρια χρονιά ήταν αυτός του Samuel Beam, γνωστού αλλιώς και ως  Iron & Wine. Το Ghost on Ghost κυκλοφόρησε στις 16 Απριλίου του ενιαυτού αποτελώντας και το πέμπτο κατά σειρά πόνημα του Αμερικανού μουσικού. Στα τσάρτς δεν τα πήγε και άσχημα, αν σκεφτείς ότι το συγκεκριμένο είδος δε στοχεύει και πολύ σε αυτά. Κάποτε μου είπε ένας γνωστός μου μουσικόφιλος, ότι ο Iron & Wine είναι πολύ έντεχνος και ότι θα μπορούσε να τον ακούει σε μια μπουάτ με ξηροκάρπια (αν δεν του άρεσαν, τι θα έλεγε;). Είναι μία άποψη, που φυσικά εξαρτάται πάντα από τον δεύτερο συγκριτικό όρο. Διαφωνώ με το χαρακτηρισμό, όχι μόνο γιατί έχει αποκτήσει τα τελευταία χρόνια αρνητική σημασία, αλλά κυρίως γιατί τη μουσική παντός είδους τη θεωρώ εν-τέχνη έκφραση. Ο συγκεκριμένος δίσκος έρχεται να μας το αποδείξει κιόλας δυναμικά.

Ρίχνοντας μια ματιά στη μουσική του διαδρομή, ο Beam παρουσιάζει μια ανοδική εξελικτική πορεία με προσεκτικά, αργά και σταθερά βήματα. Το εξαιρετικό The Sheperds Dog ακολουθείται από το εξίσου προσεγμένο Kiss Each Other Clean. Ίσως να περίμενε κανείς ότι το Ghost on Ghost θα βάδιζε στα πεπατημένα επιτυχημένα χνάρια κάνοντας ίσως μια μικρή καμπή (είναι άλλωστε πολύ δύσκολο για κάποιον να βγάζει αξιόλογους δίσκους στη σειρά), δε βγήκε όμως αυτός ο φόβος πραγματικός. Ο ήχος από βραδύσυρτος και μελαγχολικά νωχελικός, μετουσιώνεται με μια κιθάρα γεμάτη ρυθμό. Με καθαρές τζαζ και ποπ επιρροές προσεγγίζει μια πιο χαλαρή πλευρά του Beam, την οποία δεν είχε αφήσει να διαφανεί στα τελευταία δύο του άλμπουμ.  

Παρατηρώντας επίσης κανείς τους τίτλους αντιλαμβάνεται ότι ο δημιουργός τους δεν επιθυμεί να αιχμαλωτίσει μόνο την αίσθηση της ακοής, αλλά προσπαθεί να γεμίσει τη φαντασία του με τα χρώματα που εκείνος θέλει: με το χρυσό της απέραντης άμμου (desert), με το ημίφως μιας ερωτικής νύχτας (low light), με το ζωντανό πράσινο του γρασιδιού (grass widows, πρβλ. και εξώφυλλο του  The Sheperds Dog), με το πορτοκαλί της δύσης (sundown), με το λευκό του χειμώνα (winter prayers) και το έντονο κόκκινο του εξωτικού new Mexico. Και αν μας βομβαρδίζει με χρώματα και εικόνες , δε μας γεμίζει επίσης και με μυρωδιές; Αλήθεια, πόσο δύσκολο είναι να μην σκεφτείς το φρεσκοκομμένο γρασίδι διαβάζοντας μόνο και μόνο τον τίτλο του Grass Widows! Αν προχωρήσει δε και το ακούσει, τότε κατακλύζεται από δάση, θάλασσες και χρώματα (We found each other blown between the trees/Waning moons wanting to be swallowed by the sea/Like we finally saw the colors of the world). 

Από την άλλη μεριά δίνει τροφή και στη διανοητική αίσθηση, αναπτύσσοντας ένα μικρό εσωτερικό διάλογο ανάμεσα στα Caught in the Briars και Sundown (Back in the Briars). Ενδυναμώνει με αυτόν τον τρόπο και στιχουργικά την ενιαία και γεροδεμένη δομή του δίσκου. Οι επαναλήψεις φράσεων (all of her naked boys, rain, South Carolina, ο προφανής τίτλος) λειτουργούν ως γέφυρες που ενώνουν το πρώτο και το όγδοο τραγούδι. Οι τίτλοι των τραγουδιών προσεκτικά επιλεγμένοι αποτυπώνουν το περιεχόμενο χωρίς να προδίδουν πολλά, αλλά και χωρίς να δίνουν την απαραίτητη πληροφορία που θα σε ωθήσουν να τα ακούσεις. 

Εν κατακλείδι thumbs up:

για την ευχάριστη έκπληξη του δίσκου 
για τον jazz ήχο του 
για το ταξίδι αισθήσεων  
γιατί ο Beam εξελίσσεται και δε μεταλλάσσεται (σε εποχιακό χιπστερά) 
γιατί απλά μας αρέσει